Historia Szkoły

       Dzieje Szkoły Podstawowej w Sławacinku sięgają w ponad stuletnią przeszłość. Według zapisów kronikarskich budynek szkolny został zbudowany w latach siedemdziesiątych XIX wieku na miejscu ruin budowli książąt Radziwiłłów.

       Do roku 1914 funkcjonowała w nim kaplica prawosławna i czteroklasowa szkoła

       Wybuch I wojny światowej spowodował przerwę w funkcjonowaniu szkoły. Wówczas budynek został zamieniony na kwatery wojskowe.
W latach: 1915-1917 zaborcy podejmowali działania w zakresie zorganizowania szkoły ukraińskiej, lecz mieszkańcy zdecydowanie przeciwstawili się kolejnej próbie wynarodowienia.

       Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę z budynku usunięto prawosławną kopułę
i znajdujący się wewnątrz ołtarz, po czym urządzono 2 izby lekcyjne.

       W latach: 1919-1929 w Sławacinku istniała szkoła 3-klasowa o 3 nauczycielach, 1 września 1929 roku stopień organizacyjny uległ zmianie i do
roku 1946 funkcjonowała dwuklasowa szkoła powszechna o 2 nauczycielach. Ponowna reorganizacja miała miejsce we wrześniu 1946 roku, kiedy to szkołę przemianowano na jednoklasowa z klasami I-IV.

       Od roku 1952 szkoła nabyła prawa pełnej szkoły podstawowej.

       W całym powojennym 50-leciu szkoła dotkliwie odczuła brak odpowiednich warunków lokalowych. W niewielkim stopniu trudności bazowe zmniejszyło
oddanie do użytku w roku 1964 trzech izb lekcyjnych, wybudowanych w czynie społecznym mieszkańców z inicjatywy kierownika szkoły P. Eugeniusza Mieli.

       Wraz ze wzrostem liczby uczniów trudności lokalowe stawały się coraz bardziej uciążliwe. Wobec bezskutecznych wieloletnich starań o budowę
szkoły społeczeństwo Sławacinka w latach 1990-1992 ponownie wykazało wielkie zaangażowanie i w 80% sfinansowało dobudowę trzech izb lekcyjnych, sanitariatów i kotłowni. Inicjatywę rozbudowy szkoły podjął i efektywnie realizował pełniący wówczas funkcję dyrektora szkoły P. Longin Rogacin.

       Mimo iż po zakończeniu rozbudowy warunki lokalowe uległy poprawie, potrzeby powiększenia bazy i podniesienia jej standardu nie ustąpiły.

       Od 1 IX 1993 do 31 VIII 2003 roku funkcję dyrektora szkoły sprawowała mgr Lilianna Olesiejuk.

        Wiosną 1994 roku ziściła się nadzieja na kontynuację rozbudowy szkoły, a jej zwiastunami stały się: zawiązanie w dniu 18 marca
Społecznego Komitetu Rozbudowy Szkoły oraz uroczyste poświęcenie w dniu 13 maja terenu pod budowę.  
       Pierwsze zgromadzone środki społeczne i pierwsza dotacja z budżetu gminy pozwoliły na wykonanie wykopów, ław i ścian fundamentowych pod segment dydaktyczny i administracyjno-socjalny. Realizacja inwestycji trwała trzy lata z niewielkimi przerwami, wynikającymi z przejściowych trudności finansowych. W wyniku rozbudowy szkoły pozyskano 7 pomieszczeń do nauki, kompleks administracyjno-socjalny oraz blok żywieniowy.

       Jedno z ważniejszych osiągnięć w pracy szkoły w latach: 1995-1997 stanowi przeprowadzenie akcji sztandarowej i wokół Patrona szkoły,
na którego społeczność szkolna wybrała wielkiego twórcę polskiej kultury, laureata literackiej Nagrody Nobla – Henryka Sienkiewicza. Sztandar ufundowała szkole Rada Rodziców.

       Uroczystość otwarcia nowego budynku szkolnego, nadania szkole imienia i wręczenia sztandaru miała miejsce 30 września 1997 roku. W omawianym okresie szkoła wielokrotnie szczyciła się osiągnięciami dydaktyczno-wychowawczy mi. Wykształciła wiele pokoleń. Wszyscy wychowankowie z powodzeniem kontynuowali i kontynuują edukację, dzięki czemu posiada wielu absolwentów wyższych uczelni.
       Od 1 IX 2003 r. do 31 VIII 2018 r. funkcję dyrektora pełniła dr Barbara Kociubińska-Koza. W tym czasie doszła urzeczywistniło się wieloletnie marzenie
całej społeczności szkolnej – budynek powiększył się o halę sportową wraz z łącznikiem, gdzie powstały łazienki, szatnie i 2 sale dydaktyczne. W roku 2015 przy szkole powstał plac zabaw.